Kampioenen!

Het WK staat voor de deur; de oranjekoorts stijgt weer. De gekte slaat om zich heen en de spanning neemt bezit van ons koude kikkerlandje. Hoe zullen onze jongens het straks doen? Wie gaat met die felbegeerde cup naar huis? Onze oosterburen lijken vooraf kansloos, maar zij hebben natuurlijk de gewoonte in de laatste minuut toe te slaan. Die Mannschaft is pas verslagen als het laatste fluitsignaal heeft geklonken!

Goed, wat zijn onze kansen? Het keurkorps van oefenmeester Marco van Basten is jong en internationaal betrekkelijk onervaren. Een van de uitzonderingen vormt doelman Edwin van der Sar. Deze sluitpost is even betrouwbaar als gelouterd. Met katachtige reflexen pareert hij de meest kiezelharde schoten. Met Sar onder de deklat, is het gemakkelijk op de nul spelen.

Het hart van de defensie werd in de laatste oefenpot gevormd door Joris Matthijssen en André Ooijer. Brave borsten, die maar wat graag een stapje extra zetten voor het collectief en zich zonder nadenken voor vijandige ballen werpen. Elk schot weten zij zo te kraken. Waterdragers zijn het, in de goede zin van het woord. Op de flanken vinden wij Jan Kromkamp en Giovanni van Bronckhorst. Die laatste was dit seizoen een vaste waarde in het Champions Leauge-winnende equipe van Frank Rijkaard. Gio is een veredelde middenvelder die een linie terug is gezakt. Daardoor heeft hij in verdedigend opzicht de nodige beperkingen, maar daar staat tegenover dat deze oud-Feyenoorder in aanvallend opzicht zijn steentje meer dan bij kan dragen. Niet voor niets wordt hij nog steeds op handen gedragen door Het Legioen!

Het middenveld, de motor van het team, wordt bezet door alleskunner Philip Cocu, Mark- terug van weggeweest- van Bommel, en Wesley- bij gebrek aan Raffie- Sneijder. Een deksels drietal dat zowel in staat is een tegenstander af te jagen, als pressie te geven. Met de punt naar voren, of met de kont tegen de krib: deze musketiers staan hun mannetje!

De voorhoede bestaat uit Van the man Van Nistelrooij, Robin van Persie en de vliegensvlugge en aalgladde Arjen Robben. Een aanvalstrio waar menig voetballiefhebber zijn vingers kwijlend bij aflikt, maar ook een trio dat door veel verdedigers met angst en beven tegemoet zal worden getreden. Van Nistelrooij is natuurlijk de doelpuntenmachine die furore maakte bij Manchester, maar daar nu slachtoffer lijkt te worden van de grillen van coach Ferguson. Ruud heeft een neusje voor de goal: als hij niet zelf een schot afvuurt, dan speelt hij wel een hoofdrol in de nastoot. Die afvallende bal is voor hem! Hoe onrechtvaardig dat hij tegenwoordig persona non grata is bij de onberekenbare Ferguson. De liefde tussen die twee lijkt definitief bekoeld.

Met de flankspelers Robben en Robin van P. (die niet al te lang gelden nog in het beklaagdenbankje zat wegens een dubieuze verkrachtingszaak) hebben we twee sierlijke balkunstenaars in huis, die goed zullen zijn voor de nodige puike voorzetten. Maar als het moet, kunnen deze twee buitenspelers naar binnen trekken om schoten op vijandig doel af te vuren. Van Persie was destijds het rebelse zorgenkindje van Feyenoord-coach Bert van Marwijk, tegenwoordig heeft hij zich ruimschoots gerevancheerd door bij Arsenal met enige regelmaat in de basiself te starten. Misschien is hij nog een beetje een ongeslepen diamant, met zijn onvoorspelbaarheid zal hij menig tegenstander te snel af zijn. Robben is door suikeroom Abramowitch naar het Londense sterrenteam van Chelsea gehaald en ondervindt daar de nodige hinder van blessures. Robben heeft zich weliswaar ontpopt als een kwetsbare voetballer met spieren van glas, maar als hij speelt, dan gaat men ook massaal op de banken staan. Met recht is hij een speler waarvoor de mensen maar wat graag naar het stadion komen. Met een simpele voetbeweging kan hij een tegenstander in de luren leggen.

Helaas was IJzeren Rita onvermurwbaar en moeten wij het zonder zwarte parel Salamon Kalou stellen. Maar daardoor laten wij ons niet ontmoedigen; onze aanval is zo sterk dat coach Van Basten het niet eens nodig achtte Klaas-Jan Huntelaar mee te nemen. Elk ander nationaal elftal was verguld geweest met de aanwezigheid van een speler als The Hunter, voor Oranje is hij te min. Dat zegt genoeg.

Concluderend: organisatorisch staat Oranje als een huis. De automatismen raken zichtbaar ingeslepen en de onderlinge sfeer lijkt goed. Toch zullen eventuele zeges zwaar bevochten zijn. De beladen sfeer van een WK maakt elke wedstrijd tot een finale, een finale waarin ieder doelpunt uit het vuur moet worden gesleept. Klinkende overwinningen zullen alleen behaald worden door overzetbaarheid, teamgeest en technische brille. De knikkers worden pas aan het eind van de rit verdeeld, en voor die tijd is het zaak als één man achter onze jongens te staan.

Dus verf uw bakkebaarden oranje, versier uw straat, en roep te pas en te onpas ‘AANVALLÛH!!’ Steek wanneer u een camera gewaar wordt vooral twee duimen omhoog, oefen op de dommige blik, train uzelf in het drinken van verschaald bier en leg de bittergarnituur vast naast het vet. Hans Kraaij jr. wordt voor de periode van het eindtoernooi benoemd tot minister-president en de wijze woorden van Johan Cruijff dienen wij in ons op te zuigen als waren wij een spons. Maar dan zijn ook alle remmen los en vormen wij gezamenlijk een oranje front. Lekker gek doen is het credo, de hoofdprijs is het streven.

Niets staat een zonnige zomer nog in de weg! Jongens, let’s go!