From the vaults of my youth

Ok mensen, hierdoor ben ik dus zo verknipt.

Gewoon, daarom!

Weer wat wijzer

Opvallend veel mobiele telefonie in het nieuws de afgelopen dagen: Thuismobieltje rukt op, Roddelen doen we via de vaste telefoon, Vrijpartij geen beletsel om te bellen, Kunnen we nog zonder mobiel? , Mens en mobiel onafscheidelijk.

Stuk voor stuk koppen die je bij de strot pakken, die door je kop blijven zingen en je niet meer loslaten. Maar waar komen deze inzichten opeens vandaan? Dat zit zo. Af en toe doet KPN een onderzoekje onder een al dan niet representatieve groep klanten, in dit geval “meer dan 700 mensen.” Wel even zorgen dat er wat geinige feiten aan het licht komen, zoals dat 40-minners hun mobiel twee keer zo vaak in de wc laten vallen als 40-plussers, maar dan kunnen ze daar ook met een gerust hart een persberichtje de deur uitdoen. Even wachten tot het wordt opgepakt, en presto: een paar dagen gratis aandacht in meerdere media. Want als wij ergens van smullen, dan is het wel van onderzoekjes. En zeg nou zelf, waar zouden wij zijn zonder bovenstaande weetjes?

This just in (3)

Ik zal eerlijk zijn: het verbaast mij dat u dit leest. Bijna drie maanden geen nieuw bericht en dan toch terugkomen in de hoop op een verzetje. Hulde! En niet onbelangrijk: uw doorzettingsvermogen wordt beloond. Want er is nieuws, nieuws van het front. Vanaf heden, of liever gezegd sinds vorige week, kunt u mijn verrichtingen ook volgen op Panzerfaust.

Nu hoor ik u denken: maar hoe zit het dan met Sargasso?! En nu we toch bezig zijn: hoe zit het met Toespelingen?!

Laat ik open kaart met u spelen. Op Toespelingen zal het voorlopig wel angstvallig stil blijven, een beetje zoals de afgelopen maanden dus. Op Sargasso zal mijn blogfrequentie echter niet bijster veel afnemen. Dat is althans mijn bedoeling. Waarom dan mijn vleugels uitslaan naar Panzerfaust? Daarom! Omdat het niet altijd of of is in het leven, je hoeft niet altijd te kiezen, je kan ook gewoon van twee walletjes eten. Echt, probeer het maar eens.

Mijn leestip voor de komende tijd is dus: houd Panzerfaust en Sargasso in de gaten. Maar dat deed u natuurlijk al. Toch?

Mannen die thee drinken

Mensen, de Nederlandse theedrinker kampt met een ernstig imagoprobleem. Een imagoprobleem dat is te herleiden tot Job Cohen, burgervader die het in zijn pacifistische kop haalde om ‘de boel bij mekaar te houden’, en sindsdien thee drinkt met jan en alleman, of in de wereld van Cohen: ali en elckerlyc. Mede daardoor is theedrinken de antithese van daadkracht geworden. Wie thee drinkt is een slappe linkse lul, een salonsocialist, iemand die lijdzaam toekijkt hoe anderen de wereld naar de hand van het kwaad zetten. Wie thee drinkt zit fout, ís fout. En dat, beste mensen, heeft de theedrinker niet verdiend. Daarom geef ik aanzet tot rehabilitatie, want met de theedrinker is niets mis. Althans, niet zoveel al sommigen beweren.

Lees verder op Panzerfaust.

Death of a dictator

Saddam is dood! Leve Saddam?
Nou nee. Zaterdag stierf een man aan wiens handen het bloedige failliet van een natie kleefde. Alle verhalen over zijn sympathiekere kanten (hij was tijdens zijn gevangenschap lief voor bloemetjes en bijtjes) ten spijt. Die zijn bovendien niet verassend: ook ex-dictators zijn mensen. En ook ex-dictators kunnen zich vermannen. Voor de beeldvorming was het wellicht prettiger geweest als Saddam zich tijdens zijn ophanging als een megalomane krankzinnige had gedragen. In plaats daarvan hield hij zich groot en stierf daardoor nog betrekkelijk waardig, hoe ‘barbaars’ de executie ook was.

In commentaren her en der wordt de vergelijking gemaakt tussen het Irak tijdens Saddams bewind en het Irak na Saddams bewind. De conclusie luidt dan dat het er geenszins beter op is geworden: de dodelijke orde van het Ba’aht-regime heeft plaatsgemaakt voor de dodelijke wanorde van de huidige, broze democratie. Onder Saddam hadden de Irakezen het ook slecht, maar ze wisten tenminste waar ze aan toe waren. Dat is vooral een hele nutteloze redenering.

Wel is het goed om te beseffen dat de huidige terreur de bloedige erfenis is van Saddam. Zonder militair ingrijpen van het Westen had Irak anno 2007 er heel anders uitgezien, zonder meer, maar met de executie van Saddam stierf wel de architect van de malaise van nu. De neergang van Irak vindt zijn oorsprong aan de tekentafel van het Ba’aht-regime, niet aan die van het Pentagon.

Democratie is bitter weinig waard zonder vrede, of zonder goed functionerende voorzieningen. Het ontbreken daarvan mag het Westen zich voor een belangrijk deel aanrekenen. Het verbeteren van de leefomstandigheden van alle Irakezen moet dan ook het voornaamste punt van aandacht zijn. Niet de kwestie of het nu beter of slechter is dan voorheen. En al helemaal niet of de executie aan Westerse maatstaven voldoet. Dat zijn vragen voor leunstoelgeleerden. Al is het buitengewoon zorgelijk dat hetzelfde lijkt te gelden voor de meest prangende vraag: Hoe moet het nu verder? De professionals hebben daarop in ieder geval geen eenduidig antwoord.