Zij waren de slimmere én de betere

Na de regen van wuppies, wacht Nederland deze zomer hopelijk nog de nodige zonneschijn, want op het WK zullen wij niet meer stralen. Gewogen en te licht bevonden.

De teleurstelling die uit de tranen van Van der Sar sprak, kan goed voortkomen uit de onmacht van ‘ zijn jongens.’ Er was een numerieke meerderheid en een achterstand voor nodig om dit Nederlands elftal eindelijk eens te doen vlammen. Helaas sloeg de vlam gelijk ook in de pan. De jammerklachten achteraf over de gemene slimheid van de Portugezen is volledig misplaatst. Wie de wedstrijd opent met twee spijkerharde en intens gemene overtredingen, die moet vervolgens niet ontstemd zijn als hij van repliek wordt gediend. Nederland zette vanaf het begin de toon, en speelde zichzelf daarmee in de kaart. Wie de bal kaatst…

Maar alle overtredingen ten spijt, was het pijnlijk duidelijk dat Oranje vooral kwaliteit ontbeert. In elk geval het soort kwaliteit waardoor het de tegenstander zijn wil op kan leggen, kan terugdringen en kan overlopen. Dat is geen schande, maar het is wel jammer. En als een verassing kwam het ook niet. De meeste ‘nieuwelingen’ zijn nog niet zo ver dat zij het technisch en tactisch vernuft hebben om te schitteren op dit WK, dat toch een niet al te hoog niveau heeft. Dit keer ook geen retorische vragen als ‘Waarom kan hij het bij AC Milan wel?’ Nee, waarom kan hij het bij AZ wel? Nou, omdat AZ doorgaans tegen RBC speelt, en niet tegen Portugal en Argentinië. Overigens lopen er in de internationale competities ook weinig alternatieven rond. En als het gebrek aan slimheid zich nota bene bij spelers van FC Barcelona en HSV openbaart, dan houdt het natuurlijk op. Sommigen zullen dat technisch en tactisch vernuft vermoedelijk dan ook nooit krijgen. Het aantal goede passes was zo laag, dat de onmacht voor een deel uit onkunde lijkt voort te komen, en niet uit onervarenheid.

Ben ik dan vergeten hoe wij ons, zonder te verliezen plaatsten voor dit WK? Integendeel, we hebben dit toernooi niet anders gespeeld dan gedurende de kwalificatie: zonder overwicht, met explosieve uitvallen, georganiseerd maar eenvoudig terug te dringen, loerend, stroef, genadeloos, breekbaar, enz. Om maar als Cruijff te spreken: dit Oranje kan met een beetje geluk van iedereen winnen, maar het kan ook van iedereen verliezen. En daar is niet eens heel veel pech voor nodig.

Ik ga op vakantie en ik neem mee...

Ik zal het maar toegeven: ik heb geen iPod. Ook geen andere hd- of mp3-speler, trouwens. Deze jongen sjouwt nog ouderwets met een discman. Zo’n portable platenspeler. Ik kan geen 30.000 nummers met mij meenemen. Ik moet het met een cd-mapje doen met ruimte voor nog geen dertig cd’s. Dat vraagt dus om grondige bezinning: welke platen neem ik mee? Omdat ik morgen op vakantie ga, wint die vraag nog eens aan urgentie. Een goed moment om het muziekjaar eens te resumeren, dacht ik zo. De eerste helft zit er immers bijna op.

Plaat van het jaar? Met enige afstand toch wel Nine Times that Same Song van Love is All. Geen ander album tot nu toe dat zo eigenzinnig en tegelijkertijd zo tijdloos klinkt. Vijftig jaar popmuziek zit diep in het DNA van deze band, en dan met name de jaren dat de Pixies de scepter zwaaiden. Voortrollende hoekigheid. Springerig maar beheerst. Kort en krachtig. Plaat van het jaar, dus.

Goede tweeden zijn:

-The Best Party Ever van The Boy Least Likely To. Volwassen schattigheid.
-Detroyer’s Rubies van Destroyer. Literaire navelstaarderij. Hopeloos narcistisch, maar tevens beklemmend.
-Bitter Tea van The Fiery Furnaces. Zoals altijd onnavolgbaar wijdlopig, maar vanuit de compacte popmelodie gecomponeerd.
-Ships van Danielson. Op een zee van gestroomlijnde variatie.
-Silent Shout van The Knife. Galmend gevaar.
-Return to the Sea van Islands. Bij Islands komt de dood verhuld als vrolijk poplied.
-Gulag Orkestar van Beirut. Zogenaamd oosters, oprecht goed.
-Drum's not Dead van Liars. In het keurslijf van de onbegrensde verbeelding.
-Six Demon Bag van Man Man. Schatplichtig aan Zappa en Beeheart. Maar dat is Tom Waits ook. In goed gezelschap, dus.

Tot zover. Ik pak mijn koffers.

Van onze verslaggever ter plaatse

De zomer is een tijd van zon, zweet en strand, maar traditiegetrouw ook van het gewraakte en bespotte komkommernieuws. Daar doen de doorgewinterde journalisten van het huis-aan-huisblad Stadsdeelnieuws dus niet aan mee. Zij gaan voor hard en heet nieuws, weer of geen weer. Wie in Amsterdam-Centrum woont, moet voorbereid zijn op wereldschokkende nieuwsberichten, rücksichtsloze verslaggeving, en diepte-interviews die onpeilbaar dieper gaan dan het meest geroemde tweegesprek.

Met deze les niet in het achterhoofd, kwam ik gisteren vermoeid door een dag hard werken en murw gebeukt door het vele zomernieuws, nietsvermoedend thuis, toen onderaan de trap de jongste editie van Stadsdeelnieuws mij geduldig lag op te wachten. Uit het donker van het trappenhuis besprong het onthutsende voorpaginanieuws mijn glazige blik:

BINNENSTAD BLIJFT TOERISTEN TREKKEN

Mijn trillende benen konden mijn verwarde geest nog net naar boven slepen, maar deze clusterbom bleef nog lang nabranden. Zelden zulk heet nieuws vernomen.

Anarchy in the USA

Het huwelijk is het meest fundamentele instituut van de beschaving, aldus de Grote Westerse Denker George Bush. De implicatie van die woorden is natuurlijk duidelijk: als het aan hem (of liever gezegd: Hem) ligt, mogen homo’s niet trouwen.

De afkeer van homoseksualiteit die onder vele godvrezende Amerikanen leeft, heeft voor een deel ook te maken met het beeld van de zich een slag in de rondte neukende homo, die schijt heeft aan Gods woord, en daarmee de totale anarchie en, inderdaad, ondergang van de moderne beschaving in de hand werkt. In dat licht is het natuurlijk verontrustend wanneer twee homo’s elkaar eeuwige trouw beloven.

Het samenleven van twee mensen is waarschijnlijk wel een van de fundamenten van onze evolutie. Onze voorgangers gingen samenleven; de zorg van de kinderen werd zo verdeeld en gewaarborgd. Wat dat betreft heeft onze George groot gelijk. En zolang het huwelijk samengaat met voortplanting, is het ook behoorlijk fundamenteel voor het instandhouden van onze beschaving.

Maar als we het woordje fundamenteel als ‘cruciaal’ lezen, zijn de implicaties van Bush zijn opmerking niet alleen bekrompen, maar vooral onzinnig. Ik kan immers wel fundamentelere instituten of kenmerken van beschaving bedenken. Onderwijs bijvoorbeeld, of wetenschap, werk en inkomen, strafrecht. De lijst is lang, en het huwelijk staat op z’n best ergens onderaan.

Ik breek mijn hoofd echter al enige tijd over de evolutionaire waarde van homoseksualiteit. Of het erfelijk is, is voor zover ik weet onduidelijk. Als dat niet zo is, onttrekt het zich aan de wetten van de evolutie. Maar zou homoseksualiteit losstaan van de drang tot voortplanting? Kijk, dat zou nou interessant wetenschappelijk onderzoek zijn.

Verdorie, heeft good ol' George me toch weer aan het denken gezet!