Ik ga op vakantie en ik neem mee...

Ik zal het maar toegeven: ik heb geen iPod. Ook geen andere hd- of mp3-speler, trouwens. Deze jongen sjouwt nog ouderwets met een discman. Zo’n portable platenspeler. Ik kan geen 30.000 nummers met mij meenemen. Ik moet het met een cd-mapje doen met ruimte voor nog geen dertig cd’s. Dat vraagt dus om grondige bezinning: welke platen neem ik mee? Omdat ik morgen op vakantie ga, wint die vraag nog eens aan urgentie. Een goed moment om het muziekjaar eens te resumeren, dacht ik zo. De eerste helft zit er immers bijna op.

Plaat van het jaar? Met enige afstand toch wel Nine Times that Same Song van Love is All. Geen ander album tot nu toe dat zo eigenzinnig en tegelijkertijd zo tijdloos klinkt. Vijftig jaar popmuziek zit diep in het DNA van deze band, en dan met name de jaren dat de Pixies de scepter zwaaiden. Voortrollende hoekigheid. Springerig maar beheerst. Kort en krachtig. Plaat van het jaar, dus.

Goede tweeden zijn:

-The Best Party Ever van The Boy Least Likely To. Volwassen schattigheid.
-Detroyer’s Rubies van Destroyer. Literaire navelstaarderij. Hopeloos narcistisch, maar tevens beklemmend.
-Bitter Tea van The Fiery Furnaces. Zoals altijd onnavolgbaar wijdlopig, maar vanuit de compacte popmelodie gecomponeerd.
-Ships van Danielson. Op een zee van gestroomlijnde variatie.
-Silent Shout van The Knife. Galmend gevaar.
-Return to the Sea van Islands. Bij Islands komt de dood verhuld als vrolijk poplied.
-Gulag Orkestar van Beirut. Zogenaamd oosters, oprecht goed.
-Drum's not Dead van Liars. In het keurslijf van de onbegrensde verbeelding.
-Six Demon Bag van Man Man. Schatplichtig aan Zappa en Beeheart. Maar dat is Tom Waits ook. In goed gezelschap, dus.

Tot zover. Ik pak mijn koffers.