The amazing adventures of Mandy P.

Vliegveld Punta Cana, Dominicaanse Republiek.

‘Psst. Zeg, eh, het is misschien een beetje een rare vraag, en als je het niet wilt, moet je het gewoon zeggen hoor, ik bedoel, ik wil je niks opdringen ofzo, maar eh.., nou ja, waar het op neerkomt, en nou niet schrikken, het is een volstrekt vrijblijvend verzoek dus, maar zou jij misschien 20 kilo coke voor ons naar Nederland willen smokkelen? We zitten namelijk nogal omhoog, snap je; ons komt het nu even niet zo goed uit.’

‘Nee jôh, natuurlijk doe ik dat. Geen enkel probleem. Graag zelfs. Ik weet hoe moeilijk die dingen soms kunnen zijn. Doe ik voor je.’

‘Ah, top. Ik wist dat je het begrijpen zou. Hierzo, ik heb het voor je in een koffer gedaan.'

'Oei, da’s nog knap zwaar, zeg.'

'Ja, wel vanuit je knieën tillen, hè. Anders gaat je rug kapot. Nou, nogmaals hartstikke bedankt.'

‘Graag gedaan hoor. Zeg, ik moet rennen; m’n vlucht vertrekt. Dag!'

'Goeie reis!'

To do-list

-Knapzak uit de kast halen voor dierbaarste bezittingen, daar ik mijn huurwoning verlaten moet.

-Gonny van Oudenallen bellen om te vragen of zij nog ergens een woning heeft voor onderverhuur.

-Flesje wijn opentrekken om te vieren dat Gonny nog wel een pandje voor me heeft (voor haar een flesje haarverf kopen).

-Frauduleus huurcontract faxen naar HP/ De Tijd, ter publicatie.

-Boze telefoontjes van Gonny niet beantwoorden.

-Mijzelf bij HP/De Tijd aanbieden als vaste freelancer.

-Boze mailtjes naar HP/De Tijd sturen omdat zij mijn telefoontjes niet beantwoorden.

- Knapzak uit de kast halen voor dierbaarste bezittingen, daar Gonny huurwoning inmiddels heeft opgezegd.

-Mijzelf voornemen in het vervolg minder opportunistisch te handelen.

- Daad bij het woord voegen door achter het centraal station een slaapplaats te zoeken.

-Mijzelf in slaap huilen.

Hij moet niet van die toespelingen maken...

Leon de Winter. Niet alleen verwent hij ons gepeupel geregeld met literaire meesterwerken en de, waarschijnlijk vooral voor hemzelf, lucratieve verfilmingen daarvan, hij is ook nog eens zo goed om op de site van Elsevier een weblog bij te houden onder de veelzeggende titel Het vrije Westen. En dat terwijl hij in het bijbehorende weekblad ook al een column heeft. Wat leven we toch in een rijk land.

Enerzijds is De Winter de persoonlijke woordvoerder van Ayaan Hirsi Ali, anderzijds is deze nestor van de vaderlandse scribenten een nogal overtuigd antiterrorist. In de praktijk komt dat laatste erop neer dat iedereen die het in zijn bolle kop haalt om ook maar enig begrip op te brengen voor moslimfundamentalisten en andere zelfmoordenaars, kan rekenen op de helse toorn van De Winter. Terroristen zijn bebaarde en gesluierde geloofsidioten die niet voor rede vatbaar zijn en niet rusten voordat het vrije Westen volledig vernietigd is. Voeg daarbij De Winters voorkeur voor de rechterkant van het politiek-ideologische spectrum, en je hebt alle ingrediënten voor een venijnig blog.

Jan Marijnissen is zo goed om zich door een Penthouse-journalist als een mak lam naar de slachtbank te laten leiden. Jan heeft namelijk het gore lef om in een interview een lijn te trekken van het hedendaags terrorisme naar het verzet van onze eigen brave burgerbevolking tegen de Duitse bezetter in WOII. Foei!

Het verder weinig lezenswaardige vraaggesprek in het kwaliteitsblad voor de betere vrachtwagenchauffeur verrijkt onze cultuur daardoor indirect met de nu al legendarische afsluiter van De Winters digitale tirade:

‘Ik kan niet genoeg eten om zoveel te kotsen als ik nu zou willen.’

Wauw.

Bericht van het front

Hier in het bedrijf waar ik werk, is een even crue als fascinerend sociaal-psychologisch experiment aan de gang. Met het oog op de naderende ijstijd is namelijk ooit besloten om geen airco te installeren. Bij eventuele en vooral onvoorziene warmte, zo redeneerde men, moeten de werknemers maar gebruik maken van een beperkt aantal ventilatoren. U weet wel, van die warme-luchtverplaatsers.

Nu doet zich de boeiende situatie voor dat sinds die beslissing de groei van dit bedrijf gelijke tred heeft gehouden met de opwarming van de aarde. Probleem is echter dat het aantal ventilatoren nagenoeg gelijk is gebleven.

De economen onder u begrijpen het: de vraag is groter dan het aanbod. En de psychologen onder u voelen hem al aan komen: de ooit zo harmonieuze wekvloer is veranderd in een bloedig strijdtoneel waar de een-voor-allen-mentaliteit heeft plaatsgemaakt voor een moordlustige overlevingsdrang. Tv-kijkers onder u moeten wellicht aan de reclame denken van de jongen met het blikje Chocomel, die achtervolgd wordt door hordes bloedmooie vrouwen die het allen op zijn blikje hebben voorzien. Mijn situatie is momenteel vergelijkbaar, met het verschil dat de Chocomel is ingeruild voor een ventilator, en dat de plaats van de bloedmooie vrouwen is ingenomen door schuimbekkende en in een delirium verkerende psychopaten.

Ik tik dit stukje vanuit mijn schuilplaats: een doos in het magazijn. Een ventilator wuift mij zachtjes warme lucht toe. Maar het is stilte voor de storm. Deze haven kan niet eeuwig veilig blijven.

God en Gerrit Hiemstra, laat het weer kouder worden!

Volksempfänger

Zojuist gehoord op straat, in het voorbijgaan op weg naar de slager:

‘…die geschillencommissies van de gezondheidszorg, dat zijn allemaal prutsers.’

En op de terugweg twee minuten later, uit dezelfde mond:

‘…en die houten keien stonden helemaal in brand.’

Retour afzender

In mijn jonge jaren werkte ik een tijdlang als postbode. In ‘mijn wijk’ woonde ook een lid van de Hells Angels. Dat weet ik omdat op de ramen naast de brievenbus stickers prijkten met kreten als ‘Support your local Hells Angels, or else…’. En omdat op de stoep een Harley hinderlijk in de weg stond. En omdat er af en toe een vervaarlijk uitziend heerschap met een Hells angels-jack rondliep die mij dan dreigend aankeek. Ik moest mij altijd inhouden om niet angstig uit te roepen dat ik helemaal niet vind dat de Angels een criminele organisatie is. En dat die Harley geenszins in de weg stond. En dat ik als klein jongetje ook absoluut niet bij de politie wilde.

Overbodig te zeggen dat ik bij dat huis nog eens extra mijn best deed, nog een tweede maal controleerde of de adressering juist was. Ik zet namelijk graag een stapje extra als ik daarmee mijn leven kan redden. Met knikkende knieën en klamme handen bezorgde ik dan brieven van het incassobureau en de kinderbescherming. Af en toe schreef ik zelfs een vriendelijke briefkaart die ik dan ondertekende met een verzonnen naam, zodat ik niet boodschapper was van alléen maar slecht nieuws.
Ja, je gaat de gekste dingen doen in het aanschijn des doods.

Terugkijkend was het een mooie tijd. Je had het gevoel dat je leefde. Dat is het effect wat doodsangst op je heeft. Ik kan het iedereen aanraden.

Maar het was verspild angstzweet. Zelfs als je een pakket politiekleding bezorgt, nota bene bij het Angels-clubhuis, word je vriendelijk bedankt, waarna de heren het persoonlijk teruggebrengen. Nee jôh, geeft niks, kan gebeuren, even goede vrienden. De verzender heeft een fout gemaakt, jou treft geen blaam.

Hartstikke fideel, maar ondergetekende is ondertussen mooi wel weer een illusie armer. Jongens, bedankt!

Mea culpa my ass

Zucht, wat een gezeur zeg, dat hele Zidane-Materazzi-gebeuren. Moeten we nou echt precies weten wat er door wie gezegd is? Zidane krijgt elk WK wel een keer rood en Materazzi staat nota bene bekend om zijn harde spel en grove overtredingen.

Goh, wat een verassing dus dat uitgerekend deze twee vredelievende heren een aanvaring hebben. En nog wel in een wedstrijd waar helemaal niks op het spel staat, dus waar je een zekere mate van beheersing zou verwachten.

En oh oh, wat zijn er vele tere kinderzieltjes gecorrumpeerd door dit buitenissige geweld. Voetbal dient een realistische afspiegeling van de samenleving te zijn, dus Zidane & Co hebben een buitengewoon vertekend beeld geschetst met hun aanvaring. En de kinderen in met name het anders zo rustieke Frankrijk zijn natuurlijk helemaal niks gewend. Die denken dat het in de wereld louter pais en vree is.

Maar goed, ik stel voor de dat de arbitraire trio’s en de vierde officials vanaf volgend seizoen niet alleen gebruik mogen maken van videobeelden, maar ook van een liplezer. Dat voorkomt dit soort komkommerheisa.

Syd Barrett ( 6 januari 1946- 7 juli 2006)

Schokkend

Henk Bres is aangeklaagd bij het Meldpunt Discriminatie. De Hagenees, bekend uit het televisieprogramma Het Lagerhuis, had Duitsers 'moffen' genoemd in zijn column in huis-aan-huisblad De Posthoorn. Daarop diende een in Nederland wonende Duitser een klacht in, schrijft Bres deze week op zijn weblog.

Dit 'nieuws' brengt twee behoorlijk verontrustende feiten aan het licht:

Er zijn mensen die De Posthoorn lezen, en Henk Bres heeft een weblog.

Brrr.

Vieze huizen

Uw Paddy is nog steeds op zoek naar een betaalbare huurwoning in onze hoofdstad. Zo nu en dan bezichtig ik iets; tot nu toe keer ik steevast onverrichter zaken huiswaarts. Dat huiswaarts loopt overigens op z’n eind, daar ik eind augustus toch echt mijn huidige woning verlaten moet. Daarom ging ik vorige week weer eens ergens kijken.

Het betrof een gemeubileerde studio. Zevenhonderd euro inclusief. Met een dergelijk huurbedrag zou ik ernstige concessies moeten doen aan mijn, toch niet al te decadente, levensstijl. Maar je weet maar nooit wat voor moois je aantreft, dus ik waagde het er op.

De studio bevond zich in de Marnixstraat, maar toen ik bij nummer 200-nogwat aankwam, moest ik toch wel vaststellen dat dit niet het meest esthetische deel van de Marnixstraat betrof.

Ik belde aan, de voordeur zwaaide open, en het eerste welkom bestond uit de geur van pis die mij uit het trappenhuis tegemoet kwam waaien. Blijkbaar werd het trappenhuis niet alleen als toilet gebruikt, maar ook als opslagruimte. De vele huisraden omzeilend kwam ik aan op de vierde verdieping.

De voordeur van ‘mijn’ studio zag eruit alsof iemand een keer de sleutel vergeten was en toch wel heel erg graag naar binnen wilde. De deur stond trouwens open, wat me vrij onverstandig leek in een complex als dit.

Binnen zakte ik tot net onder mijn knieën weg in een hoogpolig tapijt waarvan ik niet uitsluit dat het in een vorig leven wit was. Gezien de muffe lucht die er hing, sluit ik ook niet uit dat het lichaam van de vorige bewoner nog ergens in de ruimte aanwezig was, vermoedelijk in vergaande staat van ontbinding.

Mijn ogen moesten even wennen aan de duisternis, maar na enige tijd kon ik toch een zwakke lichtbundel ontwaren die uit een klein raam leek te komen. In een hoek lag een matras die zo te zien in de jaren vijftig een keer bij het grof vuil vandaan was gehaald. Iets wat op een bankstel leek, zuchtte en kraakte zonder dat iemand erop zat. Dit werd dus bedoeld met ‘gemeubileerd.’ Gelukkig verzekerde mijn contactpersoon ter plaatse mij dat alle meubels naar eigen goedvinden vervangen konden worden. Een hele geruststelling.

Er waren nog twee andere kapers op de kust, die de indruk wekten serieus te overwegen tot huur over te gaan. Ik misgun niemand zijn geluk, niet in de laatste plaats mijzelf, dus ik vertrok maar weer.

Eenmaal op straat ademde ik de lucht van hartje Amsterdam eens goed in, lucht die nog nooit zo schoon en fris had gevoeld. Dan maar vanaf september op straat slapen. Hoe erg kan het zijn; hele volksstammen doen het.

Resumé

Zondag de finale. Ook dit WK heeft ons weer veel wijsheid gebracht en nieuwe inzichten gegeven. Een selectie:

Edgar Davids is een groot denker.

Luiz Felipe Scolari is een mongool.

Cruijff zit in de gevarenzone; zijn mentale gesteldheid begint haarscheurtjes te vertonen. Of hij moet gewoon op zoek naar een nieuwe ghostwriter. Ik denk aan Davids.

Ondanks serieuze concurrentie van Metro, blijft De Telegraaf koning van de slechte sportjournalistiek. Dit keer vooral dankzij hun verslag van de wedstrijd Ghana-Tsjechië.
Kop: Exotische verassing.
Openingszin: ‘Hadden ze de medicijnman om een consult gevraagd óf kan Ghana echt goed voetballen?’
Sleutelwoorden: krijgers, troepen, donkere parels.
Interpunctie: het uitroepteken.

Jack van Gelder mag geen Studio Sportzomer meer presenteren als er een gast uit de musicalwereld aan tafel zit.

Jack van Gelder mag überhaupt niet meer presenteren.

Veronica moet de uitzendrechten van het volgende WK krijgen.

Evert ten Napel mag hoe dan ook niet mee.

Van Bommel evenmin.

Davids moet bondscoach worden, dus dat met Van Bommel komt wel goed.

We kunnen wel elk WK roepen dat het niveau tegenvalt, maar we kunnen ook de verwachtingen eens bijstellen.

Laat maar. Het WK van 2010 wordt het beste ooit!

En Nederland wordt wereldkampioen.

De wonderen zijn de wereld nog niet uit

Die Edgar Davids. Op de site van VI ontpopt hij zich in een open brief als een erudiet schrijver met oog voor detail en gevoel voor nuance. En wij maar denken dat we hier te maken hadden met een kuitenbijter met losse handjes, een botte boer. Nou, niets van dat alles. Meneer heeft een scherp pennetje en bekijkt het leven door de bril der ratio. Edgar jongen, vergeet dat stomme voetbal. Ik zou een boek gaan schrijven als ik jou was.

De stand van zaken

Het is een zomerse avond. Een heldere sterrenhemel strekt zich uit boven twee mannen die op hun rug in een park liggen.

Man1 (kijkend naar de sterren boven hem): ‘Wat zijn we toch eigenlijk klein, hè.’
Man2: ‘Nou, en kwetsbaar.’
Man1: ‘Ja, het kan zo voorbij zijn.’
Man2: ‘Met Al-Queda en alles.’
Man1: ‘Het is vreselijk tegenwoordig.’
Man2: ‘Soms denk ik wel eens: waar gaat het heen met de wereld.’
Man1: ‘Ik zei het gisteren ook al tegen de slager. Ik zeg: In wat voor tijd leven we eigenlijk?’
Man2: ‘Je bent je leven gewoon niet meer zeker met al die criminaliteit, dat terrorisme en die Marokkanen.’
Man1: ‘Als Pim er nog was…’
Man2: ‘Ja, die stond tenminste ergens voor. De politici van tegenwoordig, ze lullen allemaal recht wat krom is, maar ondertussen gaat het land gewoon naar de knoppen.
Man1: ‘D’r is geen touw meer aan vast te knopen, aan die hele politiek niet. Ik ben blij dat het kabinet is gevallen, maar of het beter wordt…’
Man2: ‘Het Nederlands elftal is ook niks meer. Een stelletje overbetaalde egoïsten zijn het.’
Man1: ‘Ze hebben niks meer voor elkaar over.’
Man2: ‘Alleen voor een mooie transfer zetten ze een stappie extra.’
Man1: ‘En dan die hitte.’
Man2: ‘Nou, het is gewoon niet meer uit te houden. De rails trekt krom, smog steekt op; bloedheet is het.’
Man1: ‘Dat komt ook door die uitlaatgassen, hè. We warmen het zakie gewoon op met z’n allen.’
Man2: ‘En de olie wordt maar duurder en duurder.’
Man1: ‘Nee, het is niet meer te betalen.’
Man2: ‘Ik rijd ook bijna niet meer, hoor. Je staat zo vier uur in de file.’
Man1: ‘Het is godgeklaagd.’
Man2: ‘Hemeltergend.’
Man1: ‘Theo, die zei d’r nog wel eens wat van; durfde de dingen bij hun naam te noemen.’
Man2: ‘Nou, je ziet wat er dan gebeurt; je kop gaat eraf.’
Man1: ‘Ja, iedereen die z’n hoofd boven het maaiveld uitsteekt…’
Man2: ‘Zo gaat dat in dit land, hè. Eén mening en je bent dood.’
Man1: ‘Wat is het ook eigenlijk een klein kutland.’
Man2: ‘En kwetsbaar.’
Man1: ‘Ja het zakie staat op instorten; het kan zo voorbij zijn.’
Man2: ‘Laten we het hopen.’