De stand van zaken

Het is een zomerse avond. Een heldere sterrenhemel strekt zich uit boven twee mannen die op hun rug in een park liggen.

Man1 (kijkend naar de sterren boven hem): ‘Wat zijn we toch eigenlijk klein, hè.’
Man2: ‘Nou, en kwetsbaar.’
Man1: ‘Ja, het kan zo voorbij zijn.’
Man2: ‘Met Al-Queda en alles.’
Man1: ‘Het is vreselijk tegenwoordig.’
Man2: ‘Soms denk ik wel eens: waar gaat het heen met de wereld.’
Man1: ‘Ik zei het gisteren ook al tegen de slager. Ik zeg: In wat voor tijd leven we eigenlijk?’
Man2: ‘Je bent je leven gewoon niet meer zeker met al die criminaliteit, dat terrorisme en die Marokkanen.’
Man1: ‘Als Pim er nog was…’
Man2: ‘Ja, die stond tenminste ergens voor. De politici van tegenwoordig, ze lullen allemaal recht wat krom is, maar ondertussen gaat het land gewoon naar de knoppen.
Man1: ‘D’r is geen touw meer aan vast te knopen, aan die hele politiek niet. Ik ben blij dat het kabinet is gevallen, maar of het beter wordt…’
Man2: ‘Het Nederlands elftal is ook niks meer. Een stelletje overbetaalde egoïsten zijn het.’
Man1: ‘Ze hebben niks meer voor elkaar over.’
Man2: ‘Alleen voor een mooie transfer zetten ze een stappie extra.’
Man1: ‘En dan die hitte.’
Man2: ‘Nou, het is gewoon niet meer uit te houden. De rails trekt krom, smog steekt op; bloedheet is het.’
Man1: ‘Dat komt ook door die uitlaatgassen, hè. We warmen het zakie gewoon op met z’n allen.’
Man2: ‘En de olie wordt maar duurder en duurder.’
Man1: ‘Nee, het is niet meer te betalen.’
Man2: ‘Ik rijd ook bijna niet meer, hoor. Je staat zo vier uur in de file.’
Man1: ‘Het is godgeklaagd.’
Man2: ‘Hemeltergend.’
Man1: ‘Theo, die zei d’r nog wel eens wat van; durfde de dingen bij hun naam te noemen.’
Man2: ‘Nou, je ziet wat er dan gebeurt; je kop gaat eraf.’
Man1: ‘Ja, iedereen die z’n hoofd boven het maaiveld uitsteekt…’
Man2: ‘Zo gaat dat in dit land, hè. Eén mening en je bent dood.’
Man1: ‘Wat is het ook eigenlijk een klein kutland.’
Man2: ‘En kwetsbaar.’
Man1: ‘Ja het zakie staat op instorten; het kan zo voorbij zijn.’
Man2: ‘Laten we het hopen.’