Keihard de lekkerste

‘Zeg, heb je het al gehoord?’
‘Van Kluivert?’
‘Nee, gek. Van het Brits verbod op het bezit van harde porno.’
‘Gelijk hebben ze; kinderporno is vreselijk!’
‘Nee, dat was al verboden. Dit gaat om het bezit van gewelddadige en extreme pornografie.’
‘Oh, dat gaat wel ver. Zo’n verbod, bedoel ik dan. Zal wel op veel tegenstand hebben gestuit.’
‘Niet echt. De nieuwe wetsvoorstellen worden breed gesteund door Het Lagerhuis.’
‘Hoe komen ze daar dan opeens bij?’
‘Er is een paar jaar geleden een vrouw gewurgd...’
‘Ah, tijdens de opnamen van porno!’
‘Nee, door een man die verslaafd zou zijn aan extreme porno.’
‘Oh. Nou ja, terecht. Er is natuurlijk een causaal verband tussen het kijken naar dat soort beelden en gewelddadig gedrag.’
‘Nee, zo’n verband is nooit aangetoond.’
‘Dus Britse psychologen hebben massaal hun verontwaardiging geuit.’
‘Integendeel; de Britse Psychologische Vereniging steunt de wetsvoorstellen.’
‘Goh.’
‘Ja.’
‘Pornobezitters zullen dus flink in de buidel moeten tasten.’
‘Dat mochten ze willen; de maximumstraf is drie jaar cel!’
‘Tsjee.’
‘Ja, ja.’
'Het is wat.'
'Nou.'
‘Hé, wist je al dat Kluivert naar PSV gaat?’

Het is hier fantastisch!

Stel: je werkt bij de gemeente en je zit er een beetje doorheen. Onlangs is er weer een omvangrijke reorganisatie aangekondigd, de derde dit jaar; de bureaucratische molen draait gestaag door; de papieren stapelen zich op; de koffieautomaat is stuk; en in je laatste evaluatiegesprek werden harde noten over je functioneren gekraakt. Kortom, je bent wel toe aan wat ontspanning. Even er helemaal uit, je hoofd leegmaken en aan iets anders dan werk denken.

Wat doe je dan? Juist, je graait eens diep in de gemeentekas en je stuurt een stelletje jongeren, type kut-Marokkaan, op een volledig verzorgde vakantie naar Tunesië. Vervolgens is het een kwestie van rustig afwachten tot media het verhaal oppikken, en je kunt oogsten. Bijvoorbeeld op het forum van Elsevier.nl.

Het resultaat is onvolprezen; pure komedie. Alle registers gaan open, geen stijlmiddel blijft ongebruikt, geen wapen wordt geschuwd. Het doldrieste getik van verbijsterde burgers is tot binnen de muren van het gemeentehuis te horen. Het speeksel van de van verontwaardiging schuimbekkende natie druipt nog net niet van je scherm. De woest rode koppen en betraande blikken bedenk je er zelf bij.

Kijk, daar doe je het nou voor. Even bevrijdend lachen. Even geen zorgen aan je kop. Wat een loutering. Vol frisse moed en met hernieuwde energie ga je weer over tot de orde van de dag. Maar die besmuikte grijns zal de komende weken niet van je gezicht verdwijnen.

De nijlbaars zwemt waar hij niet gaan kan

De president van Tanzania is boos op de makers van Darwin's Nightmare, een documentaire over Afrikanen, vissen en geld. Deze film laat zich in nietsontziende woorden en beelden uit over de verstrekkende verwoesting die de nijlbaars in het Victioriameer met zich meebrengt. De film zou het imago en de economie van Tanzania schaden, aldus president Kikwete.

Die blanken toch. Eerst zetten ze, bij wijze van geinig experiment, een paar nijlbaarzen uit in het Victoriameer. Als die beestjes eenmaal alle andere soorten hebben opgegeten en de boel grondig hebben uitgewoond, gaan ze als gekken nijlbaars importeren. Omdat het toch wel lekker is, en er zijn er ook genoeg. En passant nemen ze op de heenweg ook wat wapens mee, ten behoeve van de omringende oorlogen. Ja, ze zijn er nu toch. De lokale visserij werkt zich ondertussen een breuk om de vraag bij te houden, en mag zich bij de lunch tegoed doen aan de karkassen van de vissen. Die vinden de blanken namelijk niet zo lekker; de graten gaan maar tussen je tanden zitten. Tot overmaat van ramp maken ze er vervolgens nog doodleuk een documentaire over ook, waarin ze alles op niet mis te verstane wijze aan de kaak stellen en zijdelings veroordelen.

Geen wonder dat je dan als gewetensvolle regering aan de bel trekt. En dat een paar lokale bewoners het moeten ontgelden omdat ze zich voor de camera kritisch hebben uitgelaten, is ook niet meer dan logisch.

Maar voor de filmliefhebber is het ook geen pretje. Eerst moesten wij ons al door een prachtige documentaire heen worstelen, slechts op de been gehouden door bier en popcorn. Vervolgens moeten wij nu op grote afstand onze verontwaardiging uitspreken over die vervelende negers die in een volkswoede ontsteken en onze dappere helden uit de film het leven verder onmogelijk maken.

Nou, we gaan nog eens naar een film over jullie kijken zeg. Ondankbaar tuig.

Schreeuw van angst

Stichting Schreeuw om Leven komt bij monde van (oud-EO-) directeur Bert Dorenbos in het gareel tegen de concerten van Madonna in Nederland. Schreeuw om Leven is een anti-abortusvereniging. Nou meen ik ooit ergens gelezen te hebben dat Madonna, voordat zij moeder werd van twee stuks spruit, meermalen de breinaald ter hand zou hebben genomen, maar het is niet dit gerucht dat Doornbos en co. steekt. De Bijbelse toorn wordt gewekt door het concertonderdeel waarin Madonna zichzelf kruisigt. Deze theatrale zelfkastijding krijgt onomwonden het gevreesde predikaat godslasterlijk. Men heeft reeds een wake aangekondigd!

Ik weet zeker dat Madonna wakker ligt van dit soort publiciteit. Voor iemand die bekend staat als mediaschuw en uiterst conservatief, zal dit soort oproer een hele schok zijn. Maar ook voor ons gewone stervelingen vallen er de nodig peentjes te zweten. In De Telegraaf zegt Doornbos namelijk: ‘Het christelijk volksdeel wordt een beetje wakker. We mogen nu niet zwijgen.’

Het christelijk volksdeel dat en masse wakker wordt. En niet zomaar wakker wordt. Nee, een beetje wakker wordt. Kijk, dat vind ík nou verontrustend. God sta me bij.

Die neue verwandlung

Toen Gregor Samsa op een ochtend ontwaakte uit onrustige dromen, ontdekte hij dat hij in bed was veranderd in een fundamentalistische moslim. Hij lag op een pantserachtig harde Koran en wanneer hij zijn hoofd een beetje optilde, zag hij dat hij een lang, wit gewaad droeg, met om zijn buik een uit boogvormige staven dynamiet samengestelde bomgordel, met daarbovenop een tijdschakelaar, die op het punt stond geactiveerd te worden en nog net wist te wachten met tikken. Op zijn gezicht prikten vele, vergeleken met zijn verdere haargroei vreselijk dikke haren die tezamen een wilde baard vormden.

‘Wat is er met me gebeurd?’, dacht hij. Het was geen droom. Zijn kamer, een echte, alleen wat te kleine Westerse slaapkamer, lag rustig tussen de vier welbekende muren. Boven de tafel, waarop een collectie chemische stoffen verzameld lag- Samsa was scheikundige- hing de plaat die hij kort geleden uit een geïllustreerd tijdschrift had geknipt en in een mooie vergulde lijst gedaan. Er stond een politicus op die, voorzien van een opmerkelijk perioxide kapsel, omgeven werd door een cordon beveiligingsbeambten. Gregor richtte zijn blik vervolgens op het raam, en de aanblik van een groep schoolmeisjes op straat- ze hadden veel te korte rokjes aan- maakte hem helemaal melancholiek.

‘Het zou niet gek zijn nog een beetje door te slapen en alle malligheid te vergeten’, dacht hij, maar daar kon helemaal niets van komen, want hij was gewend om voor het slapengaan schaapjes te tellen en zag in zijn huidige toestand alleen beelden van opgeblazen gebouwen en bebloede babylijkjes voor zich. Met hoeveel kracht hij ook probeerde aan koetjes en kalfjes te denken, telkens weer kwamen zijn gedachten terug op dood en verderf. Hij probeerde het wel honderd keer, en hield er pas mee op toen hij in zijn geest een nooit eerder gevoelde, blinde haat tegen de Westerse wereld begon te bespeuren.
(Wordt niet vervolgd)

Je moet het maar bij je hebben

Onlangs aangetroffen verklaring op het lichaam van een bij een geweldsdelict omgekomen man:

Hierbij verklaart ondergetekende dat in geval van overlijden door al dan niet zinloos geweld er, ongeacht eventuele maatschappelijke onrust, GEEN STILLE TOCHT gehouden dient te worden.

Ook een luide tocht of een wake druist nadrukkelijk in tegen de laatste wensen van ondergetekende. Hetzelfde geldt voor het in brand steken van moskeeën en het dientengevolge stemmen op politieke partijen van LPF-achtige allooi.

Witte boekjes, groene boekjes! Wie gaat het aan Google vragen?

Google is de winstwaarschuwing voorbij. Het bedrijf is zover dat het media waarschuwt het werkwoord googelen goed te gebruiken. Goed betekent in dit geval dat wij pas van googelen dienen te spreken wanneer we ook echt ‘opzoeken met Google’ bedoelen. Onder don’t be evil valt dus ook don’t be a taalvervuiler. De nobele waarschuwing komt bij monde van een advocaat; Google is nog op zoek naar een betrouwbare taaladviseur.

Het bericht komt vooral als een schok voor taalvervuilende Chinese dissidenten. Die werden door Google al zo in hun digitale vrijheid beperkt. Overigens werken ook de opvoeders van MSN op dit moment aan een brief. Daarin geven ze media toestemming het werkwoord msn’en vrijelijk te gebruiken, dus ook wanneer ze eigenlijk googelen bedoelen. De barmhartigheid is de wereld nog niet uit.

Meeste stemmen gelden

Bij gebrek aan beter hebben wij een democratie. Daar hebben wij vrede mee, en wij steunen oorlogen die democratie moeten brengen. Een beetje geweld moet je als bevolking van een niet-democratisch regime maar kunnen verdragen, want het is voor je eigen bestwil. Als de rook is opgetrokken kan je per slot van rekening genieten van de minst gemankeerde bestuursvorm.

Behalve vrije verkiezingen hebben wij ook vrij toegang tot internet. Dat is hartstikke fijn, want internet is een enorme encyclopedie en een hele toegankelijke en praktische ontmoetingsplaats.

Internet en democratie gaan goed samen. Beter dan bijvoorbeeld communisme en internet. Vraag maar aan de Chinese ambtenaren die zich een breuk surfen om elk getypt woord van hun medeburgers op staatsvriendelijkheid te controleren.

Daarom is er een internetpartij in de maak. Slagzin: De eerste partij waar de kiezers het écht voor het zeggen hebben! Uit het PZC-bericht: 'iedereen kan op de website van de partij meediscussiëren over maatschappelijke onderwerpen. Na de discussie volgt een stemming en ziedaar: het partijstandpunt is geboren.'

Dat is vrij verontrustend. Tenminste, als je van mening bent dat het mooie van democratie is, dat je je stem uit kan brengen op mensen die er wél verstand van hebben, zodat zíj en niet jíj, de moeilijke beslissingen nemen. Nog verontrustender wordt het als je veel internet. Want wie wel eens op het forum van zeg, de meest-gelezen krant van Nederland komt, die slaapt een stuk rustiger bij de gedachte dat de belangrijke beslissingen worden genomen door mensen die er wel verstand van hebben.

Als het aan de zogenaamde internetpartij ligt, slapen we straks helemaal niet meer. Want je moet er toch niet aan denken dat, terwijl jijzelf op een oor ligt, de rest van Nederland over belangrijke onderwerpen beslist. Wie niet dag en nacht stemt, die loopt straks het gevaar met onwelkome veranderingen te worden geconfronteerd. En dan kun je alleen jezelf iets verwijten; had je maar intensiever meegestemd.

Dat lijkt me vrij slecht voor de economie. En voor de mentale en fysieke gesteldheid van de bevolking. Maar het lijkt me vooral heel slecht voor het imago van de democratie. En kom dan maar eens met geweld je bestuursvorm aanprijzen. Wedden dat je weinig hearts and minds wint?

Stop de persen!

Het is oorlog tussen Israël en Hezbollah. Maar dat is dan ook het enige dat vaststaat. Want behalve een hoop bommen en granaten, levert dit verhitte discussies op blogs en forums op over de vraag in hoeverre beelden gemanipuleerd zijn, welke berichten en cijfers wel of niet uit de propagandakoker komen en welke partij het gelijk aan zijn zijde heeft. Online Nederland voert zo zijn eigen oorlog. Het is een strijd om de heilige waarheid, het grote gelijk.

Het wiel is namelijk weer eens uitgevonden: objectieve berichtgeving bestaat niet. Het zijn niet de beelden van verkoolde lijken die ons razend maken, het is de regie daarachter die ons in woede doet ontsteken. Foto’s van gruweldaden kunnen alleen op tranen rekenen omdat ze gefotoshopt blijken. Cijfers imponeren pas als ze overtrokken zijn.

De bloggende burgerbevolking trekt daarop in gespeelde verontwaardiging ten strijde, gewapend met subjectieve retoriek, het wapen van de vijand. Het zijn dé media, en het is dé propagandamachine. Vervolgens worden zogenaamde feiten doodleuk ‘ontkracht’ met behulp van andere zogenaamde feiten, allemaal uit de koker van diezelfde media, en zo blijft men in paradoxale cirkeltjes draaien, op jacht naar het onbereikbare, als de hond die op zijn eigen staart jaagt.

Ik zou zeggen, sla er eens een forumdiscussie op na, boek een enkeltje onderbuikgevoelens van kleinburgerlijk Nederland, en laat u meevoeren door de stroom der verontwaardiging, die weinig meer blijkt te zijn dan een ondiep en vooral heel zielig beekje.

Bittere pil

Euthanasie is tijdelijk onmogelijk in België door een gebrek aan het middel Pentothal. Dientengevolge spelen zich in verzorgingshuizen mensonterende taferelen af. ‘Ouderen liggen hier gewoon te leven. Bij bosjes!’, aldus een geëmotioneerde Luc van Zalt. Van Zalt is directeur van verzorgingshuis ’t Rustieke einde, even ten zuiden van Turnhout. Volgens hem stevent België door het tekort aan Pentothal op een ware catastrofe af. ‘Ik heb hier mensen wonen die al drie dagen dood hadden moeten zijn. Kunt u nagaan: drie dagen! Ik durf die mensen nauwelijks nog onder ogen te komen.’

Een woordvoerder van producent Hospira, distributeur van Pentothal voor de Benelux, bevestigt het tekort, maar roept op tot kalmte. ‘We zijn met man en macht bezig om de problemen op te lossen. Ik verwacht dat ouderen binnen een week weer de dood kunnen verkiezen.’

Ondertussen rest hen die sterven willen niets dan wachten. Op Gods genade. Maar vooral op voldoende Pentothal.

Bier en spelen

Afgelopen donderdag bevond ik mij nietsvermoedend in de omgeving van het Leidseplein, toen de hemel zich vulde met het dreigende geronk van meerdere helikopters. Even dacht ik dat de Russen eindelijk waren gekomen, maar het bleek loos alarm. Nou ja, loos alarm; het betrof hier een publiciteitsuitspatting van onze nationale bierbrouwer, in de geest van een heuse happening. Voor de jonge lezers onder u: wanneer in de jaren zestig van de vorige eeuw op een willekeurig moment meer dan drie mensen zich tegelijk op één plek bevonden, dan sprak men hijgend van opwinding van een happening. En nu we toch bezig zijn: het Leidseplein is de vaste vrijplaats voor de intelligentsia van Ajax en de gummigrage dienders van het politiekorps.

U bent weer helemaal bij, maar ik dwaal af. Want wat was er aan de hand: Heineken heeft nieuw bier. Of althans, precies hetzelfde bier, maar dan zeven graden kouder geserveerd. Bij een temperatuur van nul graden Celsius schijnt het bier minder bitter te zijn en, misschien nog wel verrassender, kouder. Om deze innovatie luister bij te zetten werden onder begeleiding van lekkere wijven en live muziek, de karakteristieke ‘reuze bierglazen’ op de Heineken Hoek vervangen door twee koele exemplaren. Niks geen rood gevaar dus, gewoon lekker koud bier.

En als zelfbenoemd trendwatcher trek ik hier aan de bel, want wordt binnenkort niet ook een heuse ijsbar geopend? Koud lijkt dus de trend. Kijk, dit soort dingen moet je tijdig signaleren, communiceren, en op variëren. Dat moet je kunnen, maar die kunde is de trendwatcher wel toevertrouwd. Dus omdat de Heineken-mensen benieuwd zijn hoe het biertje in de volksmond gaat heten, voorspel ik hun dat de volgende frase een veelgehoorde zal worden: Doe mij zo’n ijskouwe kletser!

Apocalypse Someday

Zojuist kroop ik enigszins verdwaasd mijn atoombestendige schuilkelder uit. De wereld blijkt nog steeds te draaien, ik ontwaar zelfs mensen op straat, wat heet: het leven lijkt in geen enkel opzicht ontwricht. En dat terwijl de nieuwe spelling toch zeker anderhalve dag de tijd heeft gehad om zijn allesverwoestende werking te doen. Op het ergste voorbereid, heb ik zelfs voor een noodrantsoen Groene Boekjes gezorgd. Allemaal voor niets. Moedeloos trek ik een flesje bronwater open dat ik nog over heb van de millenniumwisseling. Wanneer vergaat de wereld nou écht?