Stel: je werkt bij de gemeente en je zit er een beetje doorheen. Onlangs is er weer een omvangrijke reorganisatie aangekondigd, de derde dit jaar; de bureaucratische molen draait gestaag door; de papieren stapelen zich op; de koffieautomaat is stuk; en in je laatste evaluatiegesprek werden harde noten over je functioneren gekraakt. Kortom, je bent wel toe aan wat ontspanning. Even er helemaal uit, je hoofd leegmaken en aan iets anders dan werk denken.Wat doe je dan? Juist, je graait eens diep in de gemeentekas en je stuurt een stelletje jongeren, type kut-Marokkaan, op een volledig verzorgde vakantie naar Tunesië. Vervolgens is het een kwestie van rustig afwachten tot media het verhaal oppikken, en je kunt oogsten. Bijvoorbeeld op het forum van Elsevier.nl.
Het resultaat is onvolprezen; pure komedie. Alle registers gaan open, geen stijlmiddel blijft ongebruikt, geen wapen wordt geschuwd. Het doldrieste getik van verbijsterde burgers is tot binnen de muren van het gemeentehuis te horen. Het speeksel van de van verontwaardiging schuimbekkende natie druipt nog net niet van je scherm. De woest rode koppen en betraande blikken bedenk je er zelf bij.
Kijk, daar doe je het nou voor. Even bevrijdend lachen. Even geen zorgen aan je kop. Wat een loutering. Vol frisse moed en met hernieuwde energie ga je weer over tot de orde van de dag. Maar die besmuikte grijns zal de komende weken niet van je gezicht verdwijnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten