Zijn woorden benne groot

Tijdens de Algemene beschouwingen typeerde Verhagen Balkenende als een ‘degelijke leider met degelijke resultaten.’ Dat past natuurlijk in de partijpolitiek. Binnen het CDA heeft men ooit besloten om Balkenende als betrouwbaar en koersvast in de markt te zetten. Zeer tegen de zin van Balkenende zelf. Die wil liever megalomaan zijn; fantaseert erover op onverschrokken wijze het burgergemoed aan te zwengelen met populistische retorica. De massa bespelen, dat is wat Jan Peter wil. Hij heeft zijn buik vol van de sleetse normen en waarden, van de eeuwige sterke schouders en zware lasten, van het zouteloze zoet en zuur.

Balkenende wil vlammen. Boos worden. En dan denkt hij niet aan de routineuze agitatie van iemand als Wolfgang Amadeus Wilders, maar aan de gracieuze en gecontroleerde woede die Bill Clinton onlangs liet zien op Fox. In het hol van de leeuw de vijand met open vizier bestrijden. Daar kan Wilders alleen maar van dromen, nadat hij ’s avonds tussen twee beveiligingsbeambten in slaap is gesukkeld. Maar voor Jan Peter is het een haalbaar ideaal.

Onlangs heeft hij al kunnen oefenen. In Afghanistan. Net toen daar onze jongens zich afvroegen waarvoor ze ook al weer hun leven aan het wagen zijn, stapte Balkenende uit z’n Airwolf om eens even een vurig betoog te houden. Alles liep op retorische rolletjes, totdat de tovenaarsleerling besloot om de leus ‘Dank je de koekoek!’ in de strijd te gooien. Die kende hij nog van oma. Deed het altijd goed, zo meende hij zich te herinneren. Helaas is het geen zinsnede waarmee je bonkige militairen inspireert tot grootse daden. Mannen die Rambo 3 eindeloos herkijken, er een fles petroleum bij leegdrinken en tandeloos lachen tijdens de martelscènes. Gelukkig staat de toespraak niet op Youtube. Dus is het nooit gebeurd. Maar de beteuterde gezichten van de soldaten staan JP nog altijd helder voor de geest.

Tijdens de Algemene beschouwingen zag Balkenende kans om zich te revancheren. Om eens ouderwets uit z’n staatsvaderlijke slof te schieten. Nu moet ik visie tonen, dacht hij vooraf nog, kom op tijger; denk groot! Dus toen een of andere linkse onverlaat over kleine lettertjes begon, ging hij los.

‘Ik begrijp niet waarom jullie er zo negatief en vervelend over doen. Laten we blij zijn met elkaar. Laten we zeggen: Nederland kan het weer: die VOC-mentaliteit. Over grenzen heen kijken. Dynamiek! Toch?’

Hoppa! De economie heeft nog niet aangezet tot herstel, of meneer begint al over de Gouden Eeuw. Dat is geen degelijkheid, dat is onversneden opportunisme. Van het soort waarop de groten der aarde het gebruiksrecht hebben. Zie je wel, hij kan het best. Dus kan iemand die man even flink boos maken, daar heeft hij recht op. En wij ook.

Mededeling van narcistische aard

Wegens persoonlijke beslommeringen is het hier wat stil geweest de laatste tijd. Iets met goden die mij minder gunstig gezind waren, iets met zak en as, een dekbed dat ik dag en nacht over mij heen getrokken hield, een fles whisky, een drankprobleem, een vrouw die er dientengevolge vandoor ging, arbeidscontracten die ontbonden werden omdat ik niet meer op mijn werk verscheen, iets met aids, ebola en bankroet. Kortom, iets met poep aan de knikker. Een geestelijke implosie, categorie Nietzsche; in mijn geval helaas niet voorafgegaan door epistels met eeuwigheidswaarde.

Maar ze krijgen mij er niet zomaar onder. Ben je nou gek. Ik bind gewoon in, laat mij onderdrukken en afzetten, waarna ik vrolijk verder leef. Zo! Dat zal ze leren! Schorem.

Ik heb mijzelf dus weer bijeen geraapt, ben met hernieuwde moed de boze buitenwereld tegemoet getreden. En wat doe je dan als weldenkende, veel te hoog opgeleide westerling? Juist, je klikt de porno weg en gaat eens op Google kijken wat voor wereldnieuws je eigenlijk gemist hebt tijdens je crisis.

En dan blijkt de geest nog wankel. Want onderstaand bericht kwam harder aan dan mij lief is.

ROME (ANP) - De ontmoeting tussen paus Benedictus XVI en de ambassadeurs van moslimlanden was een stap in de goede richting. Dat heeft de Turkse grootmoefti Ali Bardakoglu gezegd in een interview met de Italiaanse krant La Repubblica, dat dinsdag is gepubliceerd.

Juist ja: een grootmoefti. Oh, het viel u nog niet op? Nou, mij wel. Een grootmoefti dus. Wat de hel is dat?! Daar sta je dan, met je weldenkendheid, met je opleiding, en vooral met je goede bedoelingen. Een grootmoefti. Het zegt je niets. Ja, je vermoedt iets. Maar het is toch vooral twijfel die toeslaat, beschaving die afbrokkelt. ‘Ik ben er echt even uitgeweest’, stamel je terwijl je hand onwillekeurig naar de fles whisky en het dekbed zoekt. Volgende keer maar twee keer nadenken voordat je besluit de wereld weer aan te kunnen. En tot die tijd vooral niet te veel Googelen. En al helemaal geen kranten lezen. Aldus sprak Paddy.

I bet you look good in the translation booth

De laatste dagen kan ik maar moeilijk in slaap komen. Ik eet slecht, kan mij niet concentreren, heb een raar gevoel in mijn buik. De aanstichter van deze onbestemde gemoedstoestand is niemand minder dan Hugo Chávez, de natte droom van socialistisch Zuid-Amerika, de nachtmerrie van neo-liberaal Noord-Amerika. Geen wonder dat ik slecht slaap.

Maar het is niet de clowneske Chávez of de duivelse Bush die mijn onrustige koortsdromen bevolkt; het is de mysterieuze VN-tolk die mijn hoofd niet meer verlaten wil. En dat alles sinds zij een toespraak van Chávez in de Veiligheidsraad met een bijna erotische verbazing heeft vertaald. Ik ken alleen haar stem, maar ik zie haar voor me tegen een ondergaande zon, gekleed in een ontwapenend jurkje, waarvan de onderkant zachtjes meedeint op het ritme van een zwoele zomerwind; benen waarvan iemand als ik alleen maar kan koortsdromen, tonen zich vanonder de jurk af en toe brutaal, en zich volledig bewust van hun bijna barbaarse schoonheid aan een wereld die plotseling in harmonie is. Wanneer ik mijn mond naar haar volle lippen beweeg, spelen haar ogen verbazing, en drukt zij een lange vinger zachtjes tegen mijn mond. ‘Nu nog niet’, fluistert haar vermaarde stem.

Een man moet een muze hebben; ik heb de mijne gevonden. Wie zij is? Ik weet het niet, en ik wil het ook niet weten. Er moet iets te raden blijven in het leven, en je moet ergens over kunnen koortsdromen.
Zucht…

Het gevoel van...

Luisteren naar de Amerikaanse band Xiu Xiu, is als verkracht worden in de keuken: een hoop geschreeuw, gefluister, geduw en getrek, er wordt op potten en pannen geslagen, er sneuvelt wat servies, het schuurt, wringt en doet pijn. Aan het eind van de rit blijf je achter met een hoop troep en een dubbelzinnig gevoel: je voelt je vies en gebruikt, maar het was ontegenzeggelijk ook wel lekker. Nou ja, ik hoef u niets uit te leggen natuurlijk.

Voor diegenen die even niet in de gelegenheid zijn om daadwerkelijk verkracht te worden in een keuken (wanneer komt dáár eens een partij voor?!), brengt de band albums uit, waaronder hun laatste, The Air Force. Zelfde procédé, ander standje. Dat houdt de zaken lekker fris.

Enfin, kopen dus. En hier alvast even beluisteren.

De D is van Democratie, de P is van PR

Naar aanleiding van Donners uitspraken, waarmee hij de democratische deur voor de sharia op een kier houdt, staan er vanavond twee essays in het NRC. In het ene bundelen Joost Eerdmans en Marco Pastros hun krachten, in het andere doet PvdA’er Jeroen Dijsselbloem van zich spreken.

Eerdmans en Pastrors gaan los door te concluderen dat ‘een aantal Nederlandse grondrechten onvervreemdbaar in constitutioneel beton moet worden gegoten.’ Dijsselbloem doet het rustiger aan. Als een volleerd politicus bouwt hij zijn betoog op met zinsneden als ‘Ten eerste’ en ‘Ten tweede’. Dijsselbloems ten eerste komt overeen met de betonnen conclusie van Eerdmans en Pastors: aan bepaalde grondrechten mag niet worden getornd.

Maar waarom eigenlijk niet? De grondwet is geen Bijbel. Of Koran. Gelukkig niet zeg! Normen en waarden veranderen, onttrekken zich niet aan revisie of uitbreiding. De wereld draait door, mag de grondwet dan mee veranderen? Kijk, ik ben ook niet voor de invoering van de sharia. En Donner is dat ook niet, vermoed ik. Zolang het strafrechtelijk in orde is (wat ook ik in het geval van de sharia betwijfel), is de democratische weg vrij.

Dijsselbloems tweede punt is het vermeende effect van Donners uitspraken op de ‘toch al levende spanningen in de samenleving.’ Volgens hem zullen moslims de komende dagen weer in de verdediging worden gedrongen.

Wordt het nu niet eens tijd dat moslims zich niet langer aangesproken voelen door het bestaan van geloofsidioten en extremisten. En nog meer dan dat, wordt het niet eens tijd dat wij moslims niet langer aanspreken op het bestaan van geloofsidioten en extremisten. Wat kan mij het schelen wat Mohammed met de pet van de sharia vindt? Ja, als hij voor is, mag zich melden, bij voorkeur bij de AIVD, want dan wordt zijn mening pas echt relevant.

Dijsselbloems derde punt is dat het CDA klaarblijkelijk nog altijd worstelt met haar houding ten opzichte van de islam in Nederland. Mijns inziens worstelt het CDA met haar houding ten opzichte van religie an sich in Nederland. De scheiding tussen kerk en staat is nou eenmaal wat diffuus binnen het CDA. Of in ieder geval, men worstelt met de vraag hoeveel ruimte het geloof moet hebben.

Dijsselbloem heeft gelukkig de wijsheid in pacht. Een wijsheid die weer ouderwets betuttelend is. Nederland moet, zo betoogt hij, ‘de komende jaren de ontwikkeling van een gematigde islam actief ondersteunen om radicale opvattingen zo min mogelijk kans te geven.’ Met andere woorden: de burger kan niet voor zichzelf denken en moet bij de hand worden genomen op weg naar het ware woord.

Dat is eigenlijk een bijzonder christelijke opvatting. En o zo des PvdA. Geef mij dan maar de spierballenretoriek van Eerdmans en Pastors. Die doet het tenminste nog goed op een tegeltje.

De woede van Wilders

Wilders is weer eens boos. Tsja, wanneer is Wilders eigenlijk niet boos? Onze favoriete peroxide politicus lijkt in een vrijwel permanente staat van verontwaardiging te verkeren. Als het niet radicale moslims zijn, dan is het wel de pedopartij waarover Geert zich opwindt.

Nu weer is minister Donner de gebeten hond. Donner zegt namelijk in een binnenkort te verschijnen boek dat wat hem betreft de sharia in Nederland ingevoerd kan worden, mocht daar voldoende belangstelling voor zijn. Zolang de invoering van die islamitische wetgeving op voldoende stemmen kan rekenen, ziet Donner geen democratisch beletsel. Puur hypothetisch natuurlijk, maar de inkt is nog niet droog of Wilders staat alweer met een motie van wantrouwen te wapperen en om opheldering te schreeuwen.

In een democratie gaat het om het aantal stemmen, om de wil van de kiezer. Meeste stemmen gelden, hoe vervelend dat soms ook is. Tegenwoordig heet dat een verworvenheid. Een verworvenheid die we bovendien onder leiding van de Verenigde Staten exporteren. Naar Afghanistan bijvoorbeeld. Maar terwijl we daar met gevaar voor eigen leven de ontluikende democratie verdedigen, wordt Donner in eigen land aangesproken op de uiterste consequentie van die anders zo idyllische bestuursvorm. Wat moeten die Afghanen wel niet denken?

Overigens lijkt een pro-shariapartij me niet eens zo slecht voor de verkiezingsopkomst. Voor mensen die nooit stemmen onder het motto ‘Het maakt toch niets uit’, is er dan des te meer reden om en masse naar de stembus te gaan. In dat licht is de pedopartij ook een aanwinst. Of wordt Wilders nu weer boos?

Een brug te ver

Tussen alle opnieuw instortende torens en krokodillentranen van onderdrukte CIA’ers door, was er gisteren ook nog nieuws op tv, goed nieuws zelfs. Er komt namelijk geen snelweg langs het Naardermeer.

Dat is vooral voor de plaatselijke flora en fauna een heugelijk feit. Ik denk aan guitige grauwe ganzen, aan brutale aalschovers en aan flamboyante eenden. Maar ook aan Jort Kelder. Want Kelder is een van de BN'ers die voorop gingen in de strijd tegen de A6-A9. Als vegetariër is Kelder begaan met het lot van Moeder Natuur. Ook is het zo dat Casa Kelder ergens in de contreien van het Naardermeer staat. En op zondagmorgen lekker rustig je Financieel Dagblad lezen tussen de kranswieren en dotterbloemen, is er natuurlijk niet meer bij met een drukbezochte snelweg door je achtertuin.

Ook Tweede Kamerlid Pieter Hofstra is tegen. En niet alleen omwille van de diertjes, al ziet Hofstra er wel uit alsof hij weet welke wijn men bij gevulde eendenborst drinkt. Als VVD’er gaat het Hofstra ook om de poen. En zeg nou zelf: vier miljard voor een landweggetje, da’s toch buitensporig veel.

Voor de camera's van de NOS kwam beroepsbourgondiër Hofstra gisteren gelukkig met een goedkoop alternatief: ‘We bouwen naar het ontwerp van een wereldberoemde architect onze eigen Golden Gate-brug over het IJmeer, desnoods met nog een laag eronder.’

Nou, dat gáát ons toch een hoop geld besparen! Dat kun je ook zonder het CPB wel zien. Laat dat draagvlak maar komen, dan bouwt die brug zich vanzelf wel.

Happy 9/11 !

Ik wens iedereen een voorspoedige en vooral diepzinnige herdenking toe.

The Origin of Excellence

Het egaliteitsdenken op universiteiten is definitief voorbij, zo blijkt vandaag bij de diverse openingen van het academisch jaar. „Ambitie moet!”

Nou, het wilde studentenleven behoort daarmee tot het verleden. Niks geen ploegendiensten draaien voor een Breezer; blokken zullen ze, die feuten! En vooral zo snel mogelijk afstuderen om daarna ‘iets innovatiefs’ te doen. Minister van Onderwijs Maria van der Hoeven kan trots zijn. Zij wil dat een volgende regering werk maakt van een bindend studieadvies. Alleen de besten mogen straks studeren, en alleen de allerbesten zullen zich handhaven. Binnen de korste keren laten wij met dit meesterplan de rest van armlastig Europa ver achter ons. Vooral de Belgen. Want volgens de Vlaamse minister van Onderwijs Vandenbroucke, zo zegt hij in de Volkskrant, is in Nederland ‘de pendel toch wel iets te hard doorgeslagen.’ Vandenbroucke is zo barmhartig om studenten een tweede kans te gunnen. Laat hem maar, de sukkel. Wanneer wij over vier jaar tot de top behoren, zal hij ons smeken om ontwikkelingshulp. En dan zullen we hem hard in z’n gezicht uitlachen.

Wel ironisch dat nota bene Van der Hoeven anderen geen tweede kans gunt. Zelf heeft ze die in mijn ogen namelijk wel gehad. Ik vraag het nog regelmatig aan mensen: ‘Weet je nog waar jij was toen Van der Hoeven over intelligent design begon?’ Voor mij is die openlijke steunbetuiging destijds wat voor anderen de dood van Diana is, of de moord op Fortuyn. Een minister van Onderwijs die pleit voor aandacht voor intelligent design in het onderwijs. Dat is zoiets als Mariska Hulscher die eeuwige trouw belooft. Gelukkig werd het idee direct afgeschoten, maar Maria- ik kan gewoon niet geloven dat zoiets ingewikkelds niet door een schepper is bedacht-Van der Hoeven bleef zitten. Sterker nog, bij de presentatie van de CDA-kieslijst bleek dat ze doodgemoedereerd op nummer drie staat.

Een beetje natuurlijke selectie in de studentenpoel kunnen we voorlopig dus vergeten. Ja, selectie aan de poort, dat krijgen we. Maar dankzij Van der Hoeven staan we daardoor straks mooi wel bovenaan de voedselketen. En dat terwijl we niet eens intelligent design op school hebben gehad. Het is een godswonder.

Het is toch niet te geloven!

Tegenwoordig hoor je er niet meer bij als je niet in een of andere complottheorie gelooft. Er was een tijd dat wanneer mensen iets niet begrepen of niet konden verklaren, ze het aan de goden toeschreven. Velen hebben dat lang volgehouden. Maar God is geen samenzweerder, dus God is dood.

Doos van Pandora wat complottheorieën betreft, is ontegenzeggelijk 9/11. Volgens Metro-columniste Pamela Hemelrijk ben je zelfs gek als je de officiële lezing van die gebeurtenissen nog steeds gelooft. Zelf vond ik dat verhaal van die terroristen altijd vrij plausibel. Ik kon me wel indenken dat om bommen en granaten schreeuwende fundamentalisten tot iets dergelijks in staat zijn. Bovendien is terrorisme een wereld van samenzweerders en achterkamertjes, dus zo oubollig is die verklaring nou ook weer niet.

Hemelrijk kon het overigens niet laten er ook nog haar eigen complottheorietje tegenaan te gooien. ‘De’ traditionele media hebben volgens haar bewust zo lang mogelijk de alternatieve verklaringen genegeerd. ‘De’ media deden dat uit dezelfde hardvochtigheid en met hetzelfde dédain waarmee ze Fortuyn destijds te gronde probeerden te richten. Nu ze er niet meer omheen kunnen omdat inmiddels vijftig procent van de Amerikanen aangeeft twijfels te hebben bij de lezing van Bush, maken ‘de’ media zichzelf onsterfelijk belachelijk door de complottheorieën dan maar af te doen als onzin. Aldus Hemelrijk.

Vanochtend bij Goedemorgen Nederland mocht ene Rick Devente aanschuiven. Devente is van de beweging Dit Kan Niet Waar Zijn, de Nederlandse tak van non-believers. Want onder die verzamelnaam opereren ze, zij die niet zo dom zijn om wel te geloven in het klassieke 9/11-verhaal. Het onderwerp werd aangesneden in het kader van de DVD-release van Loose Change, een film waarin ons duidelijk wordt gemaakt waar de schoen nou precies wringt. ‘Er kloppen teveel dingen niet, daarom het kan gewoon niet zo gebeurd zijn’, stelde Devente. De nieuwe presentatrice deed nog een dappere poging toen ze vroeg wat er dan wél gebeurd is, maar volgens Rick zijn dat ‘exotische vragen.’

Ik vermoed dat Devente met Hemelrijk samenspant om wereldwijd de ratio uit te bannen. Maar misschien heb ik die achterdocht te danken aan het feit dat ik sinds elf september nog steeds trouw doodsbang onder mijn bed duik wanneer ik fundamentalistisch gevaar ruik. Ik moet mijn complottheorie dus in een andere hoek zoeken. Je wilt tenslotte toch een beetje bij de tijd blijven.

Met een lach en een traan

Hierbij nog even de gastbijdrage die ik gisteren voor Sargasso schreef. Maar dan zonder de taal- en tikfouten, hoop ik. Leve de tweede kans!

Wij zijn een vrolijk volkje. Wij blijven altijd lachen en bezien het leven van de zonnige zijde, zelfs wanneer het kutweer is. Wij staan wereldwijd dan ook bekend als een goedgemutste natie. Vraag maar aan de inwoners van onze voormalige koloniën. Het knallen van de zweep werd voor hen een stuk draaglijker door het schallen van onze lach. En waarom denk je dat wereldleiders ons zo graag inschakelen voor vredesmissies en dergelijke? Zo’n M16 wordt een stuk sympathieker in de handen van een grijnzende Hollander. En dat is wel zo handig als je chagrijnige moslims democratie komt opdringen. Ja, zelfs als we onverhoopt gebombardeerd zouden worden door Navo-troepen, zoals onze Canadese broeders overkwam, zullen we dankbaar blijven lachen. Zij het als een boer met kiespijn en met een vleeswond van oor tot oor, maar toch.

Doch ook wij hebben een grens, en die grens is onlangs bereikt. Wij mogen namelijk niet langer lachen op ons paspoort. Kijk, en dan torn je aan de fundamenten van onze beschaving. Wat heet, de wereldorde wankelt! De chaos is compleet. De regering heeft vergaande plannen om de noodtoestand uit te roepen, en de ME staat reeds paraat om muitende burgers terug het pasfotohokje in te slaan. Nou is het ook geen sinecure hoor, met een strak gezicht, recht de camera in kijken. Zeker niet voor een land waarvan André van Duin volkskomiek nummer één is. En we zijn natuurlijk ook niet echt de slimsten. Je zult ons niet het vermoeden van Poincaré zien oplossen. Wij raken al geestelijk instabiel door de herdefiniëring van drie zenders. Drie, ja! Laat staan dat we Talpa op onze afstandsbediening kunnen vinden.

Voor de intellectuelen onder ons die dat afgelopen zaterdag toch lukte, wachtte een nieuwe klap in het voorheen blijmoedige gezicht. Zij waren er getuige van hoe ‘onze jongens’ met ongekende heldenmoed een elftal van tegelzetters, kantklossers, bijstandsmoeders en zaaddonoren met een straffe 1-0 terecht wezen. Ook Van Basten vond het een aanfluiting. Uit protest besloot hij na afloop in de kleedkamer te zwijgen. ‘Papa, waarom bent u zo stil?’, piepte een van de AZ-beloften nog voorzichtig. Maar Van Basten volhardde in zijn stilte. Ten overstaan van de verzamelde pers was hij spraakzamer: ‘Ik ben eigenlijk boos. Ik weet wel dat de jongens het niet expres doen. Maar ze zullen merken dat ik boos ben.’Hemel, wat een verschroeiende furie. Zelfs Van Gaal, toch ook niet vies van een donderpreek meer of minder, trok thuis bleek weg bij zoveel verbaal geweld. Ondertussen vragen we ons af hoe de jongens dan zullen merken dat Van Basten boos is. Zonder K3 naar bed? Geen Pokémon meer voor de wedstrijd? Of toch die brutale Van Bommel er weer bij halen? Dat zal die vlegels leren.

Maar voor de fotografen kon de wanprestatie niet op een beter moment komen. Maandagmorgen stonden mensen eensgezind met opvallend veel chagrijn naar het vogeltje te staren. Kijk, zo zien zij het graag in deze onzekere tijden. De beroepsgroep hoopt dan ook massaal op een nieuwe wanprestatie van Oranje, aanstaande woensdag tegen Wit-Rusland. Ze hebben zelfs al een kaarsje gebrand om de goden om een afstraffing te verzoeken. Dat deden ze overigens op muziek van Madonna. Het moet natuurlijk wel een beetje leuk blijven allemaal. En als het even kan lachen we erbij.

Op kamp

Het zal je maar gebeuren: zit je net lekker in je jihad, word je opgepakt door de Amerikanen en naar Guantánamo Bay verscheept. Het overkwam Omar Khadr. Rolling Stone schrijft erover in hun laatste nummer. Sinds ruim vier jaar slijt Khadr zijn dagen in het moderne heropvoedingskamp. Dat hij ten tijde van zijn arrestatie minderjarig was, deerde de Amerikanen niet. Ook jonge woudlopers sturen zij gewoon op kamp; een terrorist is nu eenmaal een terrorist. Ze gaan toch zeker geen onderscheid maken in leeftijd. Dat zou discriminatie zijn, en daar hebben de Amerikanen van oudsher een broertje dood aan.

Nou is Khadr ook niet zomaar een terrorist. Hij genoot zijn opleiding bij het gerenommeerde Jalalabad-instituut, de universiteit voor fundamentalisten waar Bin Laden hoofddocent is. Als je van zulke gegoede afkomst bent, is het uiteraard een hele schok als blijkt dat die rare Amerikanen helemaal niet zo aardig zijn en je geenszins ontzien.

Rolling Stone somt de schier oneindige martelgang van Khadr gretig op. Maar we kunnen rustig slapen; ze maken in Guantánamo betere burgers van die jongens. Deskundigen menen namelijk dat een langdurig verblijf leidt tot onder meer ‘psychosis with treatment-resistant hallucinations, paranoid delusions and persistent self-harming attempts.’ Vooral dat laatste is natuurlijk een pré wanneer je zelfmoordenaars resocialiseert. En vanzelfsprekend werk het; die gasten praten als gekken. Amerika weet inmiddels al lang waar Bin Laden zich bevindt. Niet dat ze hem gaan oppakken; dat zou te makkelijk zijn. Bovendien is het net zo gezellig in Guantánamo.

Gelukkig komt er nog een kanttekening van een anonieme ingewijde: vijfenzeventig procent van de gedetineerden zou onschuldig zijn. Een hele opluchting. Even dachten we dat de wereld zwart-wit was, uit louter goed en kwaad bestond. Blij te horen dat de zaken ouderwets genuanceerd liggen. Anders is de lol er natuurlijk snel af.